لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

به منظور تعیین قابلیت هضم گاودانه در خوراک های حاوی مقادیر متفاوت یونجه به روش in vivo و in vitro، آزمایشی با راس گوسفند نژاد قزل نر، بالغ و اخته انجام گردید. در این مطالعه قتبلیت هضم از طریق معادلات تابعیت تعیین شد و ضریب همبستگی بین روش in vivo و in vitro محاسبه گردید. ترکیب شیمیایی یونجه و گاودانه اندازه گیری شد. در روش حیوان زنده 4 تیمار به ترتیب شامل صفر، 25، 50 و 75 درصد گاودانه به همراه جیره پایه یونجه مورد استفاده قرار گرفت. در روش in vivo، قابلیت هضم کلیه مواد مغذی در جیره به استثنا الیاف خام و دیواره سلولی بدون همی سلولز (ADF) با افزایش نسبت گاودانه در جیره به طور معنی دار افزایش یافت ولی تفاوت معنی داری بین قابلیت هضم پروتئین خام در خوراک های حاوی 50 و 75 درصد گاودانه مشاهده نشد. رابطه بین سطح گاودانه و کل مواد مغذی قابل هضم، خطی و ضریب تبیین آن 98 درصد بود. در روش in vitro نیز قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و ماده آلی در ماده خشک جیره با افزایش نسبت گاودانه از صفر به 100 درصد به طور معنی داری افزایش یافت ولی تفاوت معنی داری در قابلیت هضم ماده آلی و ماده آلی در ماده خشک بین تیمارهای حاوی صفر و 25 درصد گاودانه مشاهده نشد. ضریب همبستگی بین نتایج روش in vivo و in vitro در مورد ماده خشک، ماده آلی و ماده آلی در ماده خشک (D-Value) برای یونجه به ترتیب 99، 99 و 97 و برای گاودانه 97، 97 و 96 بود. در خوراک های حاوی مقادیر متفاوت گاودانه مصرف خوراک حاوی 50 درصد یونجه و 50 درصد گاودانه حداکثر بود ولی مصرف انرژی قابل متابولیسم در خوراک حاوی 25 درصد یونجه و 75 درصد گاودانه حداکثر بود و تراکم انرژی قابل متابولیسم با افزایش نسبت گاودانه افزایش یافت.

زمینه و هدف: یکی از راه کارهای جبران کمبود مواد مغذی در خوراک دام استفاده از پروبیوتیک ها جهت فرآوری خوراک می باشد. از آنجایی که ضایعات مرکبات از ارزش پروتئینی پایینی برخوردار هستند لذا می توان با فرآوری آن ها توسط مخمرها و قارچ ها به نحو بهتری از آنها در تغذیه دام استفاده نمود.روش بررسی: در این آزمایش از ضایعات میوه لیموترش حاصل از کارخانه آبلیموگیری استفاده گردید و از مخمر ساکارومایسز سرویسیا به منظور عمل آوری و افزایش غلظت مواد مغذی آنها استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که عمل آوری تفاله لیمو با مخمر باعث افزایش معنی داری در محتوای پروتئین خام (P<0.01) و دیواره سلولی بدون همی سلولز ( (P<0.05تفاله لیمو گردید ولی درصد دیواره سلولی ( (P<0.01و ماده آلی ( (P<0.05آن کاهش یافت. نتایج حاصل از تجزیه پذیری آزمایشگاهی نشان داد که در طی عمل آوری قابلیت هضم ماده آلی قابل هضم در ماده خشک به طور معنی داری ( (P<0.05کاهش یافت در حالی که قابلیت هضم ماده خشک و همچنین قابلیت هضم ماده آلی تغییر معنی داری نداشت. علاوه بر این انرژی قابل متابولیسم نیز به طور معنی داری ( (P<0.05کاهش یافت.نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که عمل آوری تفاله لیمو با مخمر ساکارومایسزسرویسیا باعث افزایش بهره وری این محصول می شود.

به منظور تعیین قابلیت ذرت سیلو شده در خوراک های حاوی مقادیر متفاوت یونجه در حیوان زنده و آزمایشگاه از 16 راس گوسفند اخته شده نژاد قزل استفاده گردید. ترکیب شیمیایی یونجه و ذرت سیلو شده اندازه گیری شد. در این مطالعه قابلیت هضم از طریق معادلات تابعیت تعیین شد. در روش حیوان زنده 4 تیمار به ترتیب شامل صفر، 25، 50 و 75 درصد ذرت سیلو شده به همراه جیره پایه یونجه مورد استفاده قرار گرفتند. در روش حیوان زنده، قابلیت هضم کلیه مواد مغذی در جیره به استثنا پروتیین خام با افزایش نسبت ذرت سیلو شده در جیره به طور معنی داری افزایش یافت ولی تفاوت معنی داری بین قابلیت هضم مواد مغذی در خوراک های حاوی 50 و 75 درصد ذرت سیلو شده مشاهده نشد. رابطه بین سطح ذرت سیلو شده و کل مواد مغذی قابل هضم، از نوع درجه دو و ضریب تبیین آن 96 درصد بود. در روش آزمایشگاهی نیز قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی و ماده آلی هضم در ماده خشک جیره با افزایش نسبت ذرت سیلو شده از صفر به 75 درصد به طور معنی داری افزایش یافت. ضریب همبستگی بین نتایج روش حیوان زنده و روش آزمایشگاه در مورد ماده خشک، ماده آلی و ماده آلی قابل هضم در ماده خشک برای یونجه به ترتیب 99، 99 و 97 و برای ذرت سیلو شده 96، 98 و 98 بود. در خوراک های حاوی مقادیر متفاوت ذرت سیلو شده مصرف خوراک حاوی 75 درصد یونجه و 25 درصد ذرت سیلو شده حداکثر بود ولی مصرف انرژی قابل متابولیسم در خوراک حاوی 50 درصد یونجه و 50 درصد ذرت سیلو شده حداکثر بود. لازم به ذکر است که تراکم انرژی قابل متابولیسم با افزایش نسبت ذرت سیلو شده افزایش یافت.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

هدف از این مطالعه، بررسی اثر افزودن سطوح مختلف ملاس (1 تا 5 درصد) روی کیفیت سیلو، تولید آزمایشگاهی متان و قابلیت هضم آزمایشگاهی ماده آلی (IVOMD) سیلوهای ضایعات پسته (Pistachio vera) و مخلوط کاه گندم بود. بدین منظور سیلوها با ضایعات پسته (85 درصد) و کاه گندم (15 درصد) بدون ملاس (گروه شاهد) و با افزودن ملاس از 1 تا 5 درصد (گروه های تیمار) تهیه گردیدند. همه این تیمارها شامل پنج تکرار بوده و در ظروق 1.5 لیتری تهیه می شدند. علی رغم اینکه pH سیلاژ و مقدار اسید استیک با افزودن سطوح مختلف ملاس کاهش یافت (0.05>P) ولی مقدار اسید لاکتیک سیلو افزایش نشان داد (0.05>P). در هیچکدام از سیلوها اسید بوتریک و اسید پروپیونیک مشاهده نشد. افزودن ملاس در همه سطوح منجر به افزایش تولید آزمایشگاهی متان، IVOMD و مقدار انرژی قابل متابولیسم شد (0.05>P). بنابراین ضایعات تازه پسته را می توان با افزودن کاه گندم و ملاس برای تولید سیلوی با کیفیت خوب به کار گرفت. بنابراین می توان نتیجه گرفت که این ضایعات می توانند به خوبی سیلو شده و به عنوان یک منبع علوفه ای با مخلوط سایر منابع علوفه در تغذیه حیوان در مناطقی که ضایعات تازه پسته یافت می شوند، به کار گرفته شوند. متن کامل این مقاله به زبان انگلیسی می باشد، لطفا برای مشاهده متن کامل مقاله به بخش انگلیسی مراجعه فرمایید. لطفا برای مشاهده متن کامل این مقاله اینجا را کلیک کنید.